Bu hafta başlarında Kızıldeniz Film Festivali’nde çalışan yerel Suudiler tarafından bana en sık sorulan sorular arasında “Buraya ilk gelişiniz mi?” ardından “Şimdiye kadar nasıl beğendin mi?”
Bunlar, kendilerine sormaları talimatı verilen zorunlu pazarlama sorguları değildi ya da en azından öyle görünmüyordu. Festivalin uluslararası konuklarının birçoğunun sadece festivali değil, Suudi Arabistan’ı da ilk kez ziyaret etmesiyle, insanların deneyimlerinden zevk alma hevesinin yanı sıra izlenimleri hakkında gerçek bir merak vardı.
Ve kesinlikle, kendim ve orada tanıştığım insanların büyük çoğunluğu için gerçekten öyleydiler.
Kıyı kenti Cidde’de geçen ve şimdi ikinci yılına giren Kızıldeniz Film Festivali, film toplantıları için genellikle çok önemli bir faktör olan (ve son zamanlarda birkaçının kapanmaya zorlandığını gördük) iplerin çekildiği bir etkinliğin sakinliğini ve güvenini yayıyor. finansman sorunları nedeniyle) – pek endişe verici görünmüyor. Suudi Arabistan’ın derin cepleri, yalnızca şimdiye kadar gördüğüm en büyük endüstri pazarlama kampanyasını finanse etmekle kalmadı (posterler ve tanıtımlar bu yıl tüm büyük A-list festivallerinde peşimden geldi), aynı zamanda bunu bir etkinlikle destekledi. bu promosyonu haklı çıkardı.
Brit rom-com’un gösterimi için açılış gecesinde isimlerin çok sayıda – ve biraz eklektik doğasına – gerçekten güldüm. Aşk Bununla ne yapmalıydı? Sharon Stone, Guy Ritchie, Shah Rukh Khan, Oliver Stone, Luca Guadagnino, Priyanka Chopra, Henry Golding, Michelle Rodriguez, Nadine Labaki, Freida Pinto, Melanie Laurent, Lucy Hale ve Scott Eastwood kırmızı halıda yürüyen yıldızlardan sadece birkaçıydı. Festivalin uçsuz bucaksız, görkemli ve son derece gösterişli operasyon üssü olan Ritz-Carlton Cidde’de. Orada olmaları için para ödendi mi? Muhtemelen (birkaç kaynak bana bazı isimlerin sadece görünüş için yedi rakamlı meblağlar emrettiğini söyledi). Daha gelecek çok şey vardı.
Daha sonra otelin bahçesindeki partide, ben de dahil olmak üzere pek çok konuk, uzun Bruno Mars cover’larını icra eden şarkıcının gerçekten de Bruno Mars olduğunu öğrenince şaşırdı.
Ancak her şey kırmızı halı ve fotoğraf çekimlerinden ibaret değildi (geçen yıl festivalin açılış edisyonuna yönelik eleştirilerden biri de bu olmuştu). Gösterimlerin yanı sıra, önümüzdeki birkaç gün konuşmalar, basın toplantıları, ustalık sınıfları, panel tartışmaları ve neyse ki yerel endüstriye sağlam bir odaklanma görecekti. Ne de olsa, beş yıl önce sinemaların olmadığı bir ülke için, Suudi Arabistan şu anda dünya çapında hızla yükselen tek gişe ve – 35 yaşın altındaki nüfusun üçte ikisi ile – şu anda denenen devasa bir yaratıcılık havuzu var. sektöre ayak uydurmak ve başarının bir kısmının nihayetinde yerel yapımlara bağlı olmasını sağlamak.
Batılı bir başlıkla lanse edilmiş olsa da festival, dünya prömiyeri ile kapanışını yapıyor. Vadi Yolu, birkaç Suudi filminden ve çok sayıda kısa filmden biri. Yeterince söylenemeyeceği gibi, Suudi Arabistan 2017’nin sonlarında 35 yıllık bir sinema yasağını tam anlamıyla ancak kaldırdı. Bu küçük sektördeki ilerleme bile dikkate değer.
Spike Lee ile katıldığım bir konuşmada – ikinci gün Suudi Arabistan’da ilk halka açık gösterimini tanıtmak için Cidde’ye inen kişi. Malcolm X, Mekke’de çekim yaparak tarih yazdıktan 30 yıl sonra – izleyicilerden gelen soruların büyük bir kısmı, tavsiye arayan tomurcuklanan yerel film yapımcılarından geliyordu. Katılan birçok deneyimli festival müdavimi, bu kendini beğenmiş soru tarzına gözlerini devirmiş olsa da, bu kesinlikle Suudi yeteneğinin bu fırsattan yararlanma hevesinin bir göstergesiydi (birine, Lee sadece “olmadığını” söyledi. Suudilere ne yapacaklarını söyleyecek herhangi bir pozisyonda – bu beyaz bir Amerikalının yapacağı bir şey”).
Dubai Film Festivali’nin 2018’deki hüzünlü kapanışına kadar düzenli olarak Körfez’den Abu Dabi ve Doha’ya gelip gidenlerle birlikte katılan biri olarak, rahatlatıcı bir benzerlik duygusu vardı. Lüks, beş yıldızlı konumlardan, biletlerin ve konumların göreceli kolaylığına, geçiş izni olan herkese sunulan ücretsiz öğle yemeğine, insanları çevrede gezdiren düzenli servis otobüslerine ve bol büfeli (ama tabii ki sıfır alkollü) akşam etkinliklerine kadar ), bu, parçası olmak için harika, stressiz bir festivaldi.
Bir sürü petrodolar size bunu karşılayabilir.
Dört yıl önce Dubai festivali kapılarını kapattığında, tanıdığım birçok yerel film yapımcısı, Arap filmleri için önemli bir platform haline gelen ve çeşitli inisiyatifler, ağ oluşturma, ağ oluşturma yoluyla birçok projenin hayata geçtiği bir etkinliğin ortadan kaybolmasıyla ilgili endişelerini dile getirdi. oturumlar ve finansman programları. Gördüğüm kadarıyla, Kızıldeniz Film Festivali bu boşluğu hızla doldurmuş gibi görünüyor ve sektör odaklı Kızıldeniz Çarşısı’ndaki hareketliliğe bakılırsa – projelere dağıtılan 400.000 $ değerindeki ödüllerden bahsetmiyorum bile – yakında Dubai’nin etkileyici filmlerini geride bırakacak. başarılar.
Doğal olarak, hala öğrenilecek bazı dersler var. Suudi filmlerinin bazı prömiyerlerine katılımın yetersiz olduğunu duydum, bu Ritz-Carlton’ın biraz önsezili ve lüks (çok sıkı korunan) varlığından kaynaklanıyor olabilir, belki de kendilerine göre olmadığını hisseden yerel halkı erteliyor olabilir. . Bu merkezin içinden, diğer festivallerdeki topluluk hissine pek sahip değildi. Bununla birlikte, Corniche’deki ücretsiz halka açık gösterimler doluydu (açılış gecesinde Shah Rukh Khan beklenmedik bir şekilde ortaya çıktığında kesinlikle patlak verdi). Ve tabii ki, Ritz-Carlton sadece (çok perişan olmayan) geçici bir yerken, Cidde’nin çok daha komünal eski şehrinde daha kalıcı bir festival merkezi inşa ediliyor.
Ve evet, alkolün olmaması pek çok kişi tarafından dile getirilen bir konuydu (özellikle gece geç saatlerde düzenlenen çeşitli partilere katılanlar veya bir Dünya Kupası maçı izlemek için bir yer bulmak için gizlice dışarı çıkanlar). Ama sonra, her sabah aklı başında uyanmakla ilgili gerçekten söylenecek bir şey olduğunu fark ettim (alkolsüz malt içeceklerin gerçekten uğraşmaya değmediğini de gördüm). Havaalanındaki son sabahımda, havaalanına taksiye binerken kendimi hiç bu kadar dinç hissetmemiştim. Önümüzdeki yıllarda içki -diğer Körfez ülkelerinde olduğu gibi- toplumun bir parçası haline gelecek mi… Kim bilir? Dürüst olmak gerekirse, festival için pek önemli değil.
Tabii ki, odada dev bir fil var, daha önce sık sık ele alınan ama yine de göz ardı edilmemesi gereken bir fil (gerçi festivalden bazı raporlar tam da bunu yaptı). Kızıldeniz Film Festivali’nin, siyasi muhalefeti ezen korkunç bir insan hakları siciline sahip bir ülkenin uluslararası itibarını aklamaya yönelik büyük ve büyük ölçüde pahalı bir sanat aklama kampanyasının parçası olduğu iddiaları, köşe yazarı Jamal Khashoggi’yi öldürmekle suçlandı ve Yemen’deki kanlı askeri müdahale haklıdır.
Ancak aynı zamanda, yukarıdakiler doğru olsa da, küresel topluluktan bu kadar uzun süre uzak kalmış bir ülkenin artık sadece büyük yönetmenleri kıyılarında ağırlamakla kalmayıp, aynı zamanda kıyılarında ağırlamakla yetinmesine dair somut miktardaki iyimserliği ve heyecanı da göz ardı etmek imkansızdır. hızla kendi yerli film yapımcılarının Suudi hikayelerini dünyanın geri kalanıyla paylaşmasını sağlıyor. Film – spor gibi (üzgünüm, Katar) – özünde siyasetle bağlantılı, özellikle bu bölgeden. Ancak filmin aynı zamanda meydan okuma ve değişme yeteneği de vardı.
Değişimden bahsetmişken, tanıştığım birçok insan Cidde’deki – ve Suudi Arabistan’ın çoğu yerindeki – toplumsal değişimin tanık olmasının gerçekten inanılmaz olduğunu söyledi. Sokaklarda benim başörtülü olduğum kadar saçları açıkta gördüm, görünüşe göre birkaç yıl önce düşünülemeyecek bir şeydi bu. Ve festivalin açılış gecesinde, pek çok konuk kollarını örterken (talimatlarda “saygılı” olduğu söylendi), sergilenen oldukça büyük miktarda et de vardı. Festival, bir amfAR galasının süper modellerle dolu ışıltısını ve ihtişamını gelecekteki bir baskıya getirmeyi başarırsa ne olacağını görmek ilginç olacak (Sharon Stone’a yapılan kraliyet muamelesinin kesinlikle önünü açmaya yardımcı olduğu bir şey).
Kızıldeniz Film Festivali’ni gelecekte ne bekliyorsa (umalım ki bir geleceği vardır ve milyar dolarlık ilgi başka yerlere kaymadan önce birdenbire odak noktası haline gelmez), temelleri çoktan atılmıştır. gerçekten etkileyici. Açıkça kırmızı bir halıyı dolduracak kadar yıldız çekme gücüne sahip (ve Jackie Chan, Antonio Banderas, Joel Kinnaman, Naomi Campbell, DJ Khaled ve Mike Tyson’ın katılımıyla kapanış töreni açılış töreni kadar saçmaydı) , ama aynı zamanda zaten film yapımcıları için çok önemli bir platform sağlıyor. Ve ülkeyi ilk kez ziyaret edenler için, ilk izlenimler birçok kişinin beklediğinden çok uzaktı, bu da misafirperverlik masasında çalışan Suudilerin mutluluğuna çok şey kattı.
sinema-2